Filmy folklor, piosenka

Bart Millard wychowuje się bez matki. Skonfliktowany z despotycznym ojcem, szuka pocieszenia w modlitwie, muzyce i świecie wyobraźni. Lata później, jako nastolatek, Bart postanawia zająć się sportem, wierząc, że w ten sposób odbuduje swoje relacje z rodzicem. Niestety, ciężka kontuzja przekreśla marzenia o futbolowej karierze i chłopak zostaje zmuszony do zmiany planów. Z pomocą przychodzi mu jedna z nauczycielek, która dostrzega w Millardzie nieodkryty talent muzyczny. Zachęcany przez swoją dziewczynę – Shannon, Bart postanawia dołączyć do lokalnego zespołu, zostając ich wokalistą. Grupa przyjmuje nazwę MercyMe i wyrusza w trasę po Ameryce. Niestety, pierwsze koncerty nie zwiastują niczego wielkiego. Sceptyczni wobec zespołu są zarówno widzowie, jak i krytycy. Wszystko zmienia się po jednym z występów... Bart, który właśnie dowiedział się o chorobie ojca i poważnie rozważa odejście z zespołu, siada samotnie z gitarą i zaczyna komponować. Wspominając wszystko, co przydarzyło mu się w życiu, przelewa uczucia i słowa na papier. Z dawnych emocji i niespełnionych nadziei wyłania się legenda „I Can Only Imagine”.

Gaspard, młody chłopak, trochę nadwrażliwy i niezdecydowany, przyjechawszy do Dinard zaczyna spotykać się na raz z trzema dziewczynami. I wobec każdej z nich realizuje inny model siebie jako mężczyzny. Czuły dla Margot, zmysłowy dla Solene, okrutny dla Leny, tak naprawdę uważa się za niespecjalnie ciekawego faceta. Każdej z przyjaciółek dedykuje skomponowaną przez siebie piosenkę marynarską, każdej z nich też proponuje podroż.

Reżyser zabiera widzów do serca argentyńskiej muzyki. Twórca staje z kamerą w miejscu, gdzie przecinają się szlaki przeszłości, teraźniejszości i przyszłości. Tradycyjne ludowe melodie mieszają się z muzyką popularną, a artyści zastanawiają się, jaka jest przyszłość tej sztuki. W "Argentynie" pojawiają się najważniejsze zespoły i artyści tamtejszej sceny. Ich taniec, śpiew i debaty tworzą fascynujący spektakl. Bohaterowie poruszają się wśród luster, które pozwalają przyjrzeć się, jak dopracowane i przemyślane są ich ruchy. Tu nie ma przypadkowego gestu, ani fałszywej nuty. Wrażliwość reżysera pozwala wydobyć z argentyńskiej kultury jej esencję: żywiołowość, dynamikę, emocjonalność, gorącą krew, a także erotyzm i magnetyzm.

Duch nauczyciela muzyki opiekuje się młodym mechanikiem, który posiada talent muzyczny.